First week in Windhoek

Zo, mijn eerste verslag vanuit Windhoek! Na een week in Windhoek te hebben geleefd heb ik al een vrij goed beeld van de stad. Vorige week maandag (01-02) zijn wij op het vliegtuig gestapt op Schiphol.
Het afscheid nemen van iedereen was niet zo heeeele leuk (zacht uitgedrukt), maar het was ook wel tijd! We waren al zo lang met deze reis bezig :) De reis verliep op zich soepel, al hebben we de overstap in Londen, naar Johannesburg, nét gehaald. Dit kwam omdat een mevrouwtje het in Londen nodig vond om de rugtas van Margriet en mij compleet te doorzoeken op een slakkentempo.. We waren door een miscommunicatie vergeten om onze laptop er uit te halen.

Buiten adem en met een bezweet voorhoofd konden we net op tijd plaats nemen met zijn 4'en op rij. Dit werd onze langste reis van ongeveer 12-13 uur. De service was goed trouwens, genoeg drinken en eten werd er rondgebracht, alleen het Engelse ontbijt viel niet zo in de smaak haha. Het was wel lekker krapjes in dit vliegtuig. De dame voor mij besloot om al na 5 minuten haar stoel volledig achterover te klappen.. En ja, ik ben klein, maar het was toch wel wat krapjes. En volgens de stewardess was dit normaal, dat je dit deed, oké ;) Verder ging het prima. Maar deze lange vliegreis begon midden in de nacht toch wel wat tegen te vallen, poeh, maar we hebben het overleefd!

Hierna konden we lekker rustig aan doen in Johannesburg, we moesten een aantal uurtjes wachten, maar dit was op zich niet erg. We hebben een ontbijtje gedaan en toen gingen we al voor de laatste vlucht, Windhoek! Hier waren we binnen 2 uur en al vanuit het vliegtuig kon je zien: wat een natuur zeg!!! Erg mooi! Toen we in Windhoek aankwamen werd ons visum gecontroleerd en dit was prima. Mooizo. Alleen jammer dat Martine haar koffers nergens te bekkenen waren, deze stonden nog in Johannesburg, pfffffffff. Deze konden de volgende dag gelukkig opgehaald worden.

Kenton, een van de 'bazen' van het gastgezin kwam ons ophalen. Het gastgezin waarin wij verblijven heeft zeg maar 2 huizen. Eentje waar de ouders van Kenton in verblijven, hier kunnen ongeveer 17 studenten slapen en daar slapen zij zelf ook. En een huis waar wij verblijven, kunnen ongeveer 10 studenten slapen. Hier slapen Kenton en nog wat andere mensen ook. Je hebt dus altijd wel mensen om je heen. Wij slapen in het huis waar 10 studenten kunnen slapen.

Eenmaal aangekomen was het wel eventjes wennen. We slapen met zijn 4'en op 2 stapelbedden in een kamer. We delen de keuken met nog 2 andere Nederlandse studenten die iets eerder dan ons zijn aangekomen, ook van de NHL. We hebben onze eigen douche en wc. Dit is dus op zich prima, al is het wel eventjes wennen natuurlijk! Maar we hoeven in ieder geval niet in een gat te poepen ;)

De eerste dagen hebben we rustig aan gedaan, we waren nog aan het bijkomen van de reis. We hebben wat boodschapjes gedaan, je hebt hier zelfs pindakaas!!!!!! Dit had ik niet verwacht. We zitten hier ook in een goede wijk, je hebt in principe alles wel wat we in Nederland gewend zijn maar dan net iets anders. We zijn nog naar de universiteit geweest, naar ons contact persoon: Louise. Deze universiteit was echt meeeeega groot en erg mooi! We hebben onze plannen besproken met Louise. We gaan een week in het Weeshuis/Soepkeuken (kindjes spelen hier en krijgen hier eten maar slapen hier niet) werken en daarna in tweetallen 2 weken op een afdeling in het ziekenhuis. Zo wisselen we dit steeds door.

Gisteren was het eindelijk tijd om echt 'iets' te doen. Hier had ik erg zin in! We beginnen met een week 'Home of Good Hope', ongeveer 20 minuten rijden vanuit onze wijk. Home of Good Hope is in 2007 opgericht door Monica Imanga, een Namibische vrouw. Ze is met haar soepkeuken gestart als een eerbetoon aan haar 16-jarige dochter die eerder dat jaar gestorven was aan Aids. Verdrietig als ze was zag ze dat de straatkinderen in de sloppenwijk Goreangab in Katutura, Windhoek, haar nodig hadden. Monica is een bijzondere vrouw. Ze staat iedere dag om 05.00 uur op om voedzame vlees en groentensaus te maken en rijst of dikke maïspap. Haar project is heel succesvol. Sinds 2007 is het uitgegroeid tot een soepkeuken die 2 x daags warme maaltijden uitdeelt aan ca. 600 kinderen van 1 tot 16 jaar.

Dit was erg overweldigend allemaal. Allereerst al het huis zelf. Het stond in de sloppenwijk (Katutura wijk). Het was een klein soort van huisje midden in de wijk. Er waren 2 vrijwilligers aanwezig die ook in de wijk woonden. Na een tijdje kwam Monica zelf, met het eten wat ze in haar eigen huisje heeft bereid. De kinderen die in dit huis komen eten zijn allemaal erg arm en de ouders of andere verzorgers kunnen geen maaltijd betalen. Van te voren wordt dit gecheckt en gaat Monica bij de kinderen langs om de situatie te bekijken. Voor eigenlijk alle kinderen is deze maaltijd de enige maaltijd die ze krijgen op een dag, shocking. Ook betaald het huis de school van de kinderen en de uniformen. Dit geld krijgt Monica van sponsors.
Aan het begin van de dag zijn de 'grotere' kinderen naar school en komen de kleintjes, die nog niet naar school gaan. Ze vonden het erg leuk en we hebben lekker gespeeld. Er waren ook 2 meisjes die wel naar school konden maar niet gingen omdat de ene geen geboorteakte had en het andere meisje voor haar kleine zusje moest zorgen en daarom niet naar school kon. Zo erg om te horen. Sommige kindjes hebben erg vieze kleren en/of geen onderbroekje aan. We kunnen niet wachten om het spul dat wij ingezameld hebben uit te delen!!

Alle kinderen waren even lief en schattig en ze wouden maar al te graag op de foto. Ze zeiden zelfs dingen: you're my mother etc.
Ze kropen je ook helemaal aan, dit komt (verteld Monica) omdat ze thuis eigenlijk geen liefde krijgen. Zo hebben we een aantal verhalen van kinderen gehoord, maar dit is te veel om hier op te schrijven. Voordat de kleintjes gingen eten, gingen ze zingen. Dit was zo ontroerend en mooi. Zoveel liefde hebben deze kinderen te geven.

Na een paar uur kwamen de grotere kinderen uit school en moesten de kleintjes plaats maken. Het was mega druk. We hebben eten opgeschept, lepels uitgedeeld, sap ingeschonken en de boel in de gaten gehouden. Er zaten wat boefjes bij die probeerden vaker te eten en te drinken. Groot gelijk, zou ik ook doen in hun situatie. Iedereen kreeg een kommetje met wat rijst met saus, het rook heerlijk. Ondertussen moesten de bordjes die leeg waren snel afgewassen worden en weer hergebruikt worden.

De kinderen die kwamen waren helemaal bezweet en hadden soms wel meer dan een uur gelopen. Dit was voor hun de eerste maaltijd die ze kregen, na een vermoeiende schooldag. Niet te geloven. De grotere kinderen gingen na het eten vrijwel meteen weer weg.
Er stond ook een dikke rij buiten en het was zooooooooo heet. Na een paar uur waren we helemaal kapot. Al voelt dat zo dubbel om te zeggen, want wat hebben wij nu te zeuren?

Vandaag gingen we ook even door de sloppenwijk lopen. Dit was echt schrikken. Het stonk verschrikkelijk en de zogenaamde huisjes waren erg klein, kapot en vies. Er waren voor de hele wijk maar 4 wc's..
Er waren een aantal mannen koeienkoppen aan braden, zo vies.
Zo, dit was mijn weekje in het heeeeeel kort samen gevat, maar nog steeds een dik verhaal, sorry!!!!!!!! Ik zal proberen wat vaker te schrijven zodat het niet zo'n verhaal wordt, hihi.

Liefs uit het hete en zonnige Windhoek